نمایش سنجاب‏ها، نوشته دیوید ممت: تصميمات تا عملي نشوند، هيچ ارزشي ندارند.

در خلاصه این نمایش آمده که دو فیلمنامه‌نویس که هیچ بنی بشری را بنده نیستند و می‌خواهند فیلم‌نامه‌ای جدی و عمیق بنویسند، سر این با همدیگر دعوا می‏کنند که یک سنجاب کی و چطوری باید بیاید دست شخصیت فیلمشان را گاز بگیرد.

نمایش سنجاب ها به نویسندگی دیوید ممت و با ترجمه بهرنگ رجبی و به کارگردانی حمید رضا عیوضی به روی صحنه می‏رود. بدین ترتیب به سراغ کارگردان این نمایش رفتیم و توضیحات ایشان در مورد این اثر را نوشتیم: آدم‌های نمایشنامه‌های دیوید ممت همیشه‌ی خدا ادا درمی‌آورند که دغدغه‌هایشان چیزهایی فراتر از مسائل پیش‌پا افتاده‌ی زمینی است. چیزی که پته‌شان را روی آب می‌ریزد، نه موقعیت‌های بغرنجی است که گیرشان بیندازد و مستأصلشان کند، بلکه زبان خودشان است، زبانی سرشار از اضطراب که انتقال‌دهنده‌ی مفهوم یا پیش برنده‌ی قصه‌ای نیست، خودش موضوع اصلی نمایش‌نامه‌های اوست

قبل از آن تجربه خواندن و بازی در متن های دیوید ممت را داشته و از قبل، نمایشنامه سنجاب ها را خواندم و به نوعی با آن ارتباط برقرار کردم و تصمیم گرفتم که این متن را به اجرا در آورم. از نظر من دغدغه ی حال حاضر دنیا محیط زیست می‏باشد و نمونه هایی در سینما بودند به ویژه سینمای هالیوود، لحظه ای که لئوناردو دیکاپریو بازیگر محبوب سینمای هالیوود اسکار می‏گیرد در مورد محیط زیست صحبت می‏کند. از همین رو منظور از سنجاب در این نمایش همان سنجاب است و به چیز دیگری تشبیه نگردیده است. نکته ای که در این نمایشنامه مدنظر بوده این است که کارها و مسائل، ساده تر از آن است که ما فکر می‏کنیم.

از ایشان در مورد سالن و مسائل فنی پرسیدیم: در مورد نور و دکور خیلی محدودیت داشتیم. به طور مثال برای تعویض صحنه ها به ما گفتند که شما نباید دکور بزنید و آکساسوار باید طوری باشد که راحت و سریع جابه جا شود، چون بعد از اجرای ما در همین تماشاخانه کنسرت اجرا می‏شود.

عیوضی در ادامه از مشکلات و بی کیفت بودن اجراها در سالنهای دیگر گفت و این مشکلات را عدم بازبینی کیفی دانست.

کارگردان نمایش «سنجاب ها» به عنوان سخن پایانی به گزارشگر ما گفت: امیدوارم همه کسانی که مشتاق هستند هنر را دنبال کنند، شرایط طوری شود که بتوانند به راحتی کار کنند و هنر خود را در معرض نمایش بگذارند.

در ادامه مهدی رضایی بازیگر این نمایش در رابطه با کاراکتر خود توضیح دادند: نقشی که من اجرا کردم نقش یک نظافت چی بود. با توجه به نوشته های دیوید ممت که ضد پیرنگ است، به نظر من نظافتچی کلاً در حکم یک پاساژی است که صحنه را تعدیل کرده تا تماشاچی را با خود همراه کند. شخصیت نظافتچی در واقع نشانگر آدمی است که از تخصص و حرفه اش طرد شده و به این شغل حال حاظر خود به ناچار روی آورده است. اما با این وجود علی‏رغم غمی که دارد، سرخوشی خود را حفظ کرده است.

بعد از آن به سراغ مهران عشریه بازیگر نقش آرتور رفتیم و از ایشان در مورد نقش پرسیدیم: نقشی که من بازی می‏کنم نقش یک فیلم نامه نویس است. آدمی که به روزمرگی دچار شده و حاضر نیست تغییر چندانی در زندگی خود بکند. در روند نمایش می‏بینیم که یک مقدار متعادل تر شده و تغییر می‏کند. این شخصیت نشانگر افرادی در جامعه هست که فقط حرف می زنند و از آنها هیچ گونه عملی سر نمی زند. تصميمات تا عملي نشوند، هيچ ارزشي ندارند.

ایشان خاطر نشان کرد، افرادی مانند آرتور در جامعه ما زیاد هستند. افرادی که در ذهن خود سیر می‏کنند و هیچ گونه حرکت پیش رونده ای ندارند.

در آخر ندا کاوندی بازیگر نقش اسکارلت از کاراکتر خود در این نمایش گفت: ابتدا که من با گروه کلک خزان آشنا شدم بر روی متد ممت کار کردیم، که یک متد متفاوت و واقع گرا، نسبت به متدهایی که در حال حاضر وجود دارد هست. به همین منوال برای هر پارتی که می خواستم اجرا کنم یک رویداد در نظر گرفتم که در راستای رسیدن به آن رویداد سعی کردم یکسری نشانه ها را داشته باشم از جمله استفاده از بیان، بدن و مسائلی که در اختیارم بود ولی در نهایت به آن هدفی که در ذهن داشته تمرکز می‏کردم تا با کلیت نمایش همسو شوم.  

مشاور کارگردان : آتنا تندرو، عکاسان: فاطمه توانا ؛ ساره ارجمند ؛ شایان صادقپور، منشی صحنه : عماد زارعی، گرافیک : نازنین مریم کلانتریان، مدیر اجرایی: مهدی مدق و طراح لوگو : داریوش الهیاری از جمله کسانی بودند که در این نمایش حمید رضا عیوضی را همراهی کردند.

گزارشگر: مهدی اسدی