وقتی هارددیسک نو به رایانه متصل میشود، سیستمعامل در رایانه وجود ندارد و این عمل درست قبل از نصب شدن سیستمعامل انجام میشود. بسیاری از کاربران دقیقا نمیدانند پارتیشن چیست و چگونه باید هارددیسک رایانه را پارتیشنبندی کنند. پارتیشنبندی، تقسیم بندی هارددیسک است، در حالیکه میتوان هارددیسک را تقسیمبندی نکرد و از تمام حجم حافظه به عنوان یک پارتیشن استفاده کرد. تقسیمبندی هارددیسک فواید زیادی دارد.
داشتن چند سیستمعامل، استفاده از حافظه مجازی در چند بخش و امکان دستهبندی اطلاعات از مهمترین این فواید است. در عین حال داشتن پارتیشنهای متعدد در رایانه محدودیتهایی نیز ایجاد میکند. کار کردن همزمان هارددیسک با چند پارتیشن تا حدی از راندمان هارددیسک میکاهد، علاوه بر این که انجام فعالیت موازی در دو درایو یا پارتیشن، زمان دستیابی بیشتری صرف میکند و از هد هارددیسک تا چندین برابر کار میکشد.
بنابراین نباید پارتیشنهای زیادی ایجاد کرد، یک هارددیسک در سیستمعاملهای خانگی میتواند 4 پارتیشن Primary داشته باشد. پارتیشن Primary یا اصلی، پارتیشنی است که به طور مستقل آدرس دهی میشود اما نمیتواند شامل پارتیشنهای دیگر شود. علاوهبر این هر هارددیسک میتواند یک پارتیشن Extended داشته باشد که جای یکی از پارتیشنهای اصلی را میگیرد. پارتیشن Extended میتواند به بخشهای کوچکتری تقسیم شود.
پارتیشنهای زیرمجموعه یک پارتیشن Extended بهطور نرمافزاری آدرسدهی میشوند و در اصطلاح پارتیشنهای Logical نامیده میشوند. در هنگام کار کردن با این پارتیشنها در محیط سیستمعامل، هیچ تفاوتی میان آنها و پارتیشنهای اصلی وجود ندارد اما نوع آدرس دهی آنها در لایههای زیرین سیستمعامل متفاوت است. پارتیشنهای Logical در دل پارتیشن Extended قرار دارند و حداکثر اندازهای که یک پارتیشن منطقی میتواند دریافت کند، برابر با اندازه پارتیشن Extended است.