درست است که توانستیم برجام را به فرجام برسانیم، اما اگر بخواهیم کشورمان پیشرفت کند و زندگیمان دچار تغییر شود، نیازمند "برنامه
توسعه آینده مشترک ما” هستیم.
این برنامه دارای ۱۲
بند است. برای آشنایی با ملزومات پیشرفت در دوران پساتحریم با پدیده تبار همراه باشید...
- باید متعهد شویم نیم ساعت کمتر پای
تلویزیون بنشینیم و در ازای آن، روزی ۳۰
دقیقه مطالعه عمیق کنیم.
- باید روزانه ده دقیقه خلوت
و سکوت کنیم و به آینده فکر کنیم.
- ما وظیفه داریم
هر هفته یک اقدام که از آن منفعت شخصی نمیبریم و صرفا فایده عمومی
دارد، انجام دهیم (مانند دیوار مهربانی).
- خود را موظف
بدانیم با دیگران به گونهای رفتار کنیم که میپسندیم با ما رفتار شود.
- باید یاد بگیریم، راجع به اموری که نمیدانیم اظهار نظر نکنیم و کلمات: «نمیدانم» و «اشتباه
کردم» را راحت به کار ببریم.
- بیایید تمرین کنیم
که تصمیمهای مهممان بر اساس تحلیل جامع منفعت و هزینه باشد و به صورت
مکتوب فکر کنیم نه ذهنی و روی هوا.
- قول بدهیم
خیابان را خانه خود بدانیم و دریا را حوض خانهمان و جنگل را باغچهاش. (آشغال را در
سطل آشغال قرار دهیم و نه در کف خیابان و دریا و جنگل.)
- ما موظفیم پارتی بازی، زرنگ بازی (عدم رعایت صف) و تقلب کردن را ترک
کنیم.
- باید تکلیف خود بدانیم «راست»
بگوییم حتی اگر به ضرر ما تمام شود و حتی اگر سرمان برود، به قول مان عمل کنیم.
- باید تلاش کنیم افق فکریمان را از
«سه ماه» به «ده سال» گسترش دهیم.
- این تعهد ضروری است، که از این به بعد، خدا را برای خودمان محدود نکنیم و خدا را همراه خود بدانیم؛ در همه شرایط؛ صف
اتوبوس، ترافیک، دیدن تصاویر زندگی خصوصی افراد، قضاوت در مورد دیگران، سر
چهار راه و...
- باید عهد کنیم که عمل کنیم! بکوشیم کمی از جوک گفتن، انتقاد، تحلیلهای انتزاعی،
فلسفه بافی، مقدمه چینی، حسرت خوردن نسبت به وضعیت کشورهای توسعه یافته و
مخالفت کردن بکاهیم و به جای آن کمی عمل کنیم و بکوشیم این ویژگی منفی
را از بین ببریم: جایگزین کردن هر چیزی به جای عمل.
در واقع باید تلاش کنیم تا برنامهریزیمان معطوف به
عمل باشد (و نه جایگزین عمل) و عملمان مبتنی بر برنامه باشد.برنامهی معطوف به عمل
و عمل مبتنی بر برنامه باعث "توسعه آینده مشترک ما” خواهد بود.منبع: http://modiriran.ir/1394/11